Iets te veel van het goede

Afgelopen maandag heeft Richard zich een souvenir gekocht. Echter bleek bij controle dat er een onderdeel mist. Vanmorgen zijn we daarom eerst naar Nanaimo gegaan om dit bij de betreffende winkel te regelen. De winkelier zag meteen wat er mis was en ruilde voor een complete set. Richard weer blij.
Elk jaar is in Parksville een wedstrijd met de mooiste zand sculpturen. We hebben door de jaren heen al de nodige keren de prachtige creaties bewonderd. Ook dit jaar hebben we de kans om te kijken en besluiten dit vandaag te gaan doen. Vanuit Nanaimo gaan we weer naar het noorden en komen in het park van Parksville terecht. Eerst een wandeling langs zee waar Richard en ik o.a. Een metalen stoel met tafel proberen. Het zit comfortabeler dan in eerste instantie verwacht. Aansluitend gaan we de zandsculpturen bewonderen. Ook deze keer ziet het er weer prachtig uit. Uit allerlei landen komende kunstenaars en met een munt kan je aangeven welke creatie je het mooist vindt. Nadat we de sculpturen hebben gezien besluiten we om iets te gaan eten. We komen bij een Japans restaurant terecht. Heerlijke gerechten die we met stokjes proberen op te eten. Gelukkig geeft de serveerster ons ook een vork. Tegen 13.30 uur verlaten we het restaurant om naar onze tante te gaan. We hadden begin deze week afgesproken vandaag te zullen komen.
Zoals meestal is ze goed voorbereid en had een complete maaltijd bijna klaar. Neef John en z’n vrouw Susan waren er ook. Gezellig gepraat en tegen 15.00 uur stond er een complete maaltijd klaar in een hoeveelheid die verraad dat tante er vanuit ging dat we flink gingen eten. We hebben met elkaar ons best gedaan maar we hebben maar niet verteld dat we nog geen 2 uur voor die tijd bij het restaurant zaten. Mede dank zij onze jongens zijn de schalen en kommen leeg gekomen.
De middag vloog om en we hebben met elkaar een gezellige dag gehad. Tante vertelde dat ze deze ochtend om 5.30 uur is opgestaan, op tijd haar werkzaamheden heeft gedaan, waarvan de was, boodschappen heeft gehaald waarbij ze ‘the only one in the store’ was en tot slot alles voor het eten heeft klaar gezet. Na een drukke middag was dan ook haar lamp om 19.00 uur uit. Nadat we zeker wisten nu niets meer voor haar te kunnen doen hebben we afscheid genomen en zijn naar ons huis gegaan. Nog een kaartje gelegd, wat gedronken en een korte wandeling gemaakt om te zien hoeveel herten er in de buurt zijn (we hebben 8 herten gezien). Morgen staat een lange rit gepland dus we zullen vroeg uit de veren zijn. Dat betekent dat we het vanavond niet te laat maken.